Zespoły mielodysplastyczne

Przyczyny choroby

Na chorobę zapadają najczęściej osoby w 60 – 70 roku życia. Przyczyny nie są do końca znane. Jednak istnieje kilka czynników ryzyka, które w dużej mierze przyczyniają się do powstania tej choroby. Pierwszymi mogą być związki chemiczne. Zazwyczaj tymi związkami są pestycydy, benzyn, środki roślinne, sztuczne nawozy, farby do włosów czy inne substancje chemiczne. Kolejną przyczyną może być nadmierne palenie papierosów, ale nie tylko. Również częste przebywanie w miejscach dla palaczy, czyli nadmierny kontakt z dymem tytoniowym. Podobna sytuacja może wyniknąć przez przyjmowanie lekarstw. Głównie cytostayków. Są to lekarstwa przeciwnowotworowe. Leki te, działają toksycznie na komórki nowotworów, ale bardzo często mogą uszkodzić również komórki macierzyste. Innymi czynnikami ryzyka mogą być:

• niedokrwistość aplastyczna,- metale ciężkie,

• czynniki genetyczne,

• promieniowanie.

Diagnostyka stanu przedbiałaczkowego

W wielu przypadkach choroba zostaje rozpoznana przypadkowo, przy przeprowadzeniu badań u pacjenta. Czasem wystarczą do tego podstawowe badania, takie jak morfologia krwi z rozmazem. W badaniach tych można zauważyć wzrost neurofilów i monocytów. Jednak, aby w zupełności potwierdzić chorobę w organizmie, należy wykonać badania morfologiczne szpiku oraz histoplagicznom wycinkę kości. Po takich badaniach lekarz jest w stanie na ich podstawie stwierdzić, czy choroba faktycznie wystąpiła.

Objawy zespołów mielodysplastycznych

Objawy nie są specyficzne, bardzo często mogą być mylone z wieloma innymi chorobami lub po prostu na przykład z osłabieniem. Chory może odczuwać pomniejszoną koncentrację, osłabienie lub ból głowy. Najbardziej charakterystycznym objawem, może być przyśpieszona akcja serca, choć i w tym przypadku bardzo trudno to ocenić bez odpowiednich badań.

Leczenie

Leczenie zależy od przebiegu choroby. Czasem nie jest ono konieczne, ponieważ choroba może przejść nawet nie zauważalna, nie pozostawiając po sobie żadnych śladów. W innych przypadkach, może być bardzo niebezpieczna i nawet zagrażać życiu choremu. W leczeniu łagodnym zastosowana może być chemioterapia, choć i nawet ona nie jest zawsze wymagana. Jednak w przebiegu ostrym, jedynym sposobem na wyleczenie jest przeszczep szpiku kostnego, ale i tutaj pojawia się kolejny problem. Pacjent musi mieć poniżej 45 lat. Stosowane są również lekarstwa uzupełniające braki minerałów i substancji odżywczych w organizmie chorego.